Wanneer wij mensen aan een bron denken, dan komt spontaan de associatie naar boven aan iets wat zomaar beschikbaar is, iets wat je echt nodig hebt, en dat zo zuiver is dat je het zonder zorgen tot je kan nemen. Niemand denkt bij het woord 'bron' aan een bezoedelde smurrie of aan een onwelriekende brij die uit de aarde opwelt. Zoiets komt alleen maar ons beeld en ons idee van een werkelijke bron verstoren. Ergens is er dus een spontane aantrekkingskracht in ons naar dat wat zo zuiver is, dat het met geen mogelijkheid zichtbaar of onzichtbaar bezoedeld kan worden.

​

In die aantrekkingskracht naar dat zuivere, zit ons verlangen verscholen naar onze werkelijke Bron. Die bron is niet materieel, maar puur geestelijk. Die bron spreekt over een bewustzijn dat niet kan bezoedeld worden, over een geest zo eenduidig dat er geen twijfel meer mogelijk is. Die bron spreekt over leven, over werkelijk bestaan in de geest, en houdt zichzelf spontaan afzijdig van alles wat haar helderheid zou kunnen verhinderen. De werkelijke bron waar wij als mens zo naar verlangen is gevrijwaard van ieder mogelijke smet, want ze houdt zichzelf zuiver en kan zich daardoor enkel in haar wonderschone puurheid aanbieden.

​

Wanneer je een dergelijke bron ziet en vindt, blijf dan even staan en luister. Ze zingt een helder lied, en wat ze aanbiedt is klaarheid en sprankel. Zorg ervoor dat je er niet meteen zelf gaat in springen en rondhuppelen, want je zal alleen maar vertroebelen wat zij jou geeft. Wees veeleer stil en luister naar haar pracht. Kom tot rust, en word net als haar...

​

Nu ben jij het zelf geworden, dat waar je altijd zo naar verlangd hebt...

Jij bent de Bron, jij bent het leven, en de overtuiging dat je ooit iets anders bent geweest, is al lang vergeten en ook vergeven...

​

​

​

​