Oh ja, vooraleer ik van wal steek,... soms noemen ze me ook wel eens 'God'.

Zie je, we zijn namelijk een en hetzelfde. Als je de een roept, heb je de ander erbij. We zijn namelijk onafscheidelijk. Eén zijn, noemen ze dat. Het is een beetje zoals een voornaam en een familienaam. Die horen ook samen. Wanneer ze jouw voornaam roepen dan weet je dat het over jou gaat. Ook als ze jouw familienaam roepen zal je kijken vanwaar de vraag komt. Wel, zo is het ook met God en liefde. Alleen weet ik niet echt meer welk van beiden nu mijn voornaam of mijn familienaam is. Dat maakt ook niet echt uit. Eén-zijn, weet je wel.

Eigenlijk ben jij ook onafscheidelijk van mij, maar dat ben je tijdelijk wel even uit het oog verloren. Je hebt je aan een avontuur gewaagd, maar dat loopt nu op zijn einde. Het wordt dus stilaan tijd dat we dat éénzijn nog eens tezamen vieren, jij en ik. Daarom heb ik jou hier uitgenodigd om dit even te lezen. Misschien herinner jij je mij nog? Nu ja, het kan ook niet anders, want we zijn onafscheidelijk zie je. Er moet vast nog iets zijn waardoor je naar mij verlangt. Ik kan namelijk niet van jou weg ook al doe jij alsof we nu twee aparte dingen zijn.

​

Ja, ja,... ik geef het toe: ik heb nogal mijn eigenheid. Net zoals jullie allemaal je eigen karakter hebben, ... wel ik heb dat ook. Weet je, ik ben nogal standvastig. Jullie kiezen denk ik eerder voor wispelturigheid, dat heb ik al gemerkt. Tja, ik kan daar niks aan doen. Dat is nu eenmaal wat ik ben. Ook heb ik de neiging om alles met een warm welkom te omarmen. Ook hierin verschillen we nogal eens van mening, want ik stel vast dat jullie mensen af en toe wel eens iets of iemand uitsluiten. Zou het daarom zijn dat jullie zo bang voor me zijn? Sluiten jullie mij, de liefde, ook uit?

​

Eeuwig geduld is nog zo een eigenschap van mij. Daarom kom ik telkens wanneer jullie roepen ook direct bij jullie aankloppen om me aan te melden. Maar als ik er dan ben, dan zeggen jullie dat ik weer weg moet gaan. Dan zeg je: "hier heb ik niet om gevraagd. Ik wil liefde". Maar ik ben de liefde zelf. Ik kan jullie toch niet meer geven dan mezelf? Zou het misschien kunnen dat jullie mij niet begrijpen? Ik begin meer en meer te denken van wel. Misschien is jullie liefde wel de mijne niet.

​

Dat zal wel door mij komen. Ik heb waarschijnlijk de handleiding wat verwaarloosd. Maar ik beloof jullie dat ik daar momenteel heel veel werk van maak. Ik zal hier alvast een beknopte samenvatting meegeven.

​

Eerst moet je van me weten dat ik nogal verfijnd ben. Ik heb het niet zo meteen voor die grove materiële vormen. Mezelf zou ik eerder omschrijven als tja,... fijnstoffelijk misschien, eerder zo wat in de vorm van energie, trilling, denkkracht,... liefdesveld misschien? Je kent dat wel. Laat mij een klein voorbeeldje geven: waar jullie bijvoorbeeld een rots zien, wel daar ben ik ook. Ik ben er als de uiterlijke vorm van de rots (alleen maar om jullie een plezier te doen hoor), maar ik zou mezelf dan eerder bezien als de trilling van liefde die de rots samenhoudt. Noem het gerust het fijnere werk dat zich daar afspeelt. Ik ben dus nogal fijn-gevoelig. Van het grovere werk hou ik me eerder afzijdig. Dat komt voor mij pas op de tweede plaats. Laat het bij mij allemaal maar meer vanzelf gaan. Laat het maar in liefde trillen,... zo zeggen wij dat hier.

​

En in feite willen jullie dat ook hoor. Regelmatig krijg ik immers de vraag te horen om meer kracht te ontvangen en om veel meer ontspanning te hebben. Maar wanneer ik die dan ter beschikking stel, beginnen jullie meteen weer aan het grove werk, en dat is uiterst jammer, want het is een enorme verspilling van veel tijd en energie. Zo komen we namelijk geen stap dichter bij elkaar.

​

Er is nog iets anders waardoor jullie me niet meteen herkennen. Wanneer jullie me roepen (en dat doe je vele keren per dag) dan heb ik steeds de onweerstaanbare drang om mijn oneindigheid en onbeperktheid met jullie te delen (geloof me, dat gaat vanzelf. Ik kan daar echt niets aan doen). Eigenlijk vraag ik jullie dan om het grovere werk even daar te laten waar het is, en om al jullie zorgen en lasten die daarbij horen los te laten. Maar keer op keer doen jullie alsof er niets anders dan grof werk bestaat, en jullie slaan onmiddellijk mijn uitnodiging af. Meestal krijg ik dan de lelijkste namen naar me toe geslingerd, en mocht ik niet zo zeker zijn van mezelf, ik zou beginnen twijfelen aan mijn identiteit. Gelukkig heb ik die standvastigheid nog waar ik steeds op kan terugvallen. Man, je moest eens weten wat een deugd zo'n zekerheid met je kan doen.

​

Willen jullie dat dan niet meer? Zo die oneindige kracht van je geest die in liefde met alles samen trilt?

Dat is enorm vreugdevol en opwindend hoor. Daarom versta ik het niet zo goed dat jullie daar in een oord van beperking willen blijven hangen. Vinden jullie werkelijk leuk wat daar allemaal gebeurt? Al die sombere dingen, dat is niks voor jullie. Verhef jullie geest maar eens boven het mensen-dom.

​

Je moet het je in mijn plaats maar eens voorstellen: ik ben als een vader die zijn weggelopen kinderen nauwkeurig in de gaten houdt en er steeds wil zijn wanneer ze hem nodig hebben. Mijn kinderen zijn alleen op pad gegaan zonder mij, hun vader er nog bij te willen. Ze hebben me de rug toegekeerd, maar kan ik dan hetzelfde doen met hen? Zou jij dat doen met jouw kinderen? Zou jij ze voor eeuwig laten verdwalen, zodat ze nooit meer terug kunnen komen. Dat kan ik toch niet laten gebeuren?

 

Ik, die dus God en liefde ben, mij willen ze niet meer...

Brrrr... het moet een eenzame lange tocht zijn, zo zonder mij. Ikzelf zou het nooit wagen om zonder mezelf op stap te gaan...

​

... jullie deden dat dus wel.  Wat hou ik van jullie!  Wacht niet te lang.  Kom alsjeblief snel terug naar huis.  Er is hier namelijk een leegte zonder jullie...