Een boeket van Liefde

Naarmate we steeds dieper indalen in het ontdekken en het herinneren van wie we werkelijk zijn, komen soms nieuwe vragen de kop opsteken die van ons een antwoord verwachten. Op zich weten we allemaal al dat nieuwe vragen gewoon een trucje van het afgescheiden zelf zijn, dat telkens weer de aandacht voor zich wenst op te eisen. Zonder die aandacht zou het afgescheiden zelf namelijk ophouden te bestaan. Maar toch is het ook goed dat we die vragen een antwoord geven, omdat we er het oude denken mee kunnen kalmeren en we onszelf aldus de mogelijkheid bieden om het oude door het nieuwe te vervangen.

Het is niet mogelijk het nieuwe te laten komen zolang we het trachten te bouwen op de fundamenten van het oude. Op het fundament van denken in afscheiding kan je geen vereniging en eenheid bouwen. Het fundament zal dat verhinderen en nog voor je de eerste steen gelegd hebt, is jouw bouwsel al tot verval gedoemd. Daarom is het goed om het oude fundament tot de laatste korrel zand weg te halen en te starten met een volledig propere lei. Een wereld van licht en liefde kan niet bestaan op de kleinste zandkorrel van verschrikking of verderf. Het is echter in de poging dit wel te doen dat steeds nieuwe vragen zich opdringen. "Wat doen we met verschrikkelijke beelden? Wat voor zin heeft ons bestaan als we beseffen dat alles hier illusie is? Moeten we eerst solidair zijn, en met z'n allen al onze problemen oplossen, of vlucht je gewoon weg uit de problemen door egoïstisch te kiezen voor het eigen ontwaken?" Al deze vragen passeren de revue in de afgescheiden denkgeest. Deze denkgeest kan het niet hebben dat er een oplossing bestaat. Daarom doet hij er alles aan om jouw aandacht gericht te houden op het probleem en zorgt hij ervoor dat er geen oplossing mogelijk lijkt.

Laten we echter terugkeren naar het fundament. Waar bevindt dit fundament zich? Wat is het en hoe kan het tot de laatste korrel zand worden afgegraven?

Waar zou dit fundament zich anders kunnen bevinden dan in jou? Het hart in jou heeft altijd al geweten van gelijkheid en eenheid, van geluk en vreugde. Het hoofd in jou vestigt steeds de aandacht op problemen en op het oplossen ervan, echter zonder dat het probleem ooit verdwijnt. Daarom kunnen we het nieuwe niet opbouwen op de basisinstelling van het oude, dat zegt dat er problemen zijn die onoplosbaar zijn. Wanneer je toch blijft geloven dat dit kan, dan zal je vaststellen dat het hoofd tijdelijke oplossingen vindt, maar dat het hart er steeds meer en meer onder gaat lijden. Het hart dat eenheid kent stuurt steeds steviger signalen naar jou om het te gaan herkennen en erkennen. Het is niet de wereld van afscheiding, pijn en lijden die werkelijkheid kent, maar wel het bestaan in eenheid van het hart. Hoe meer je dit negeert, des te verwarder wordt het in je bestaan. Het oude en het nieuwe zijn nu eenmaal niet te verenigen. Afscheiding en eenheid kunnen niet samen gaan dansen. De een gaat onmiddellijk op de tenen van de ander staan indien je dit toch probeert.

Het mag dan ook duidelijk zijn dat we moeten kiezen. Waar de netels en de bramen van de afscheiding groeien, daar kan geen bloem tevoorschijn komen. Laat ze dus ook niet meer jouw wereld inpalmen en geef ze geen gezag meer over jou. Jouw vergeving en jouw loslaten hebben je zover gebracht dat je dit nu kan. En dus kan je nu de bloemen gaan zien. Het prachtige kleurenpalet van de ontelbare bloemen op het veld, het licht in iedere dagelijkse situatie. Want heel ver hoef je niet te lopen. Het is niet nodig om de exotische soorten er uit te kiezen. Jouw dagelijkse bestaan mag een ode aan de liefde zijn.

Dit is dan ook de reden waarom jij nog hier op aarde bent; ook al is het allemaal illusie. Jij bent hier om de wereld jouw bloemenboeket aan te bieden, de liefde en de kracht die je in je draagt, het stille weten dat voorbij elke vorm alles vrede en harmonie is en dat we allen een schitterende bloem zijn in een eeuwige compositie van een grandioos liefdestafereel.

Jij bent het boeket van liefde voor alle anderen. Je bent de schenker van het boeket, de gave van het boeket en tevens degene die "ja" zegt tegen het aanvaarden van het boeket.

Zeg dus maar een grote 'ja' tegen dit bestaan en onderschat zeker jouw taak hier niet, jij fraai fonkelende bloem in het eeuwig licht van God!